Η μουσική είναι πολύ πρόστυχη τέχνη. Σε ξεγυμνώνει, σε αφήνει εντελώς ανυπεράσπιστο και ξεμπροστιάζει τα συναισθήματά σου χωρίς να σε ρωτήσει και κυρίως χωρίς να σου δώσει τη δυνατότητα να αμυνθείς.Ούτε η λογοτεχνία,ούτε ο κινηματογράφος μπορούν να πετύχουν τόσο εύκολα την ευαίσθητη χορδή μας. Η μουσική το καταφέρνει με ευκολία χαρακτηριστική, με τρόπο τόσο αιφνιδιαστικό για τη λογική μας που σπάνια καταλαβαίνουμε τι ακριβώς μας συνέβη και βρεθήκαμε βουρκωμένοι ή εκστασιασμένοι.
Σπάνια μπορώ να ακούσω μουσική ως χαλί σε άλλη δραστηριότητα. Η μουσική θα θριαμβεύσει και θα με αποσπάσει τελικά από οποιαδήποτε άλλη ασχολία. Η ερώτηση "Τι μουσική ακούς;" με αιφνιδιάζει πάντα, γιατί δεν έχω ακόμα κάποια απάντηση. Λίγο από όλα, χωρίς ειδικές γνώσεις, συχνά ακούω ένα τραγούδι σε ταινία, στο ραδιόφωνο και ψάχνω για μήνες (συνήθως ανεπιτυχώς) να βρω σε ποιον ανήκει. Επίσης ελάχιστοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα με έχουν κάνει να αγαπήσω πάνω από 15-20 έργα τους, πόσο μάλλον να ακούσω όλη τη δισκογραφία τους.
Στις φωτεινές εξαιρέσεις ανήκει ο αγαπημένος μου συνθέτης, ο Μάνος Χατζιδάκις , που κατά τη γνώμη μου είναι και το μεγαλύτερο πολιτιστικό κεφάλαιο της χώρας. Το έργο του τόσο πολύπλευρο, όσο και ο ίδιος. Μια μουσική γεμάτη ευαισθησία, λυρισμό και άλλοτε μια σχεδόν διονυσιακή διάθεση. Η μελωδία και μόνο αρκεί για να σε συνεπάρει, αν προσέξεις και τους στίχους είσαι καταδικασμένος στον εθισμό. Είναι απίθανο να μην ακούσω έστω και ένα τραγούδι του κάθε μέρα.
Μίλησα αρκετά. Το blog είναι για λογοτεχνία, όμως οι παρασπονδίες επιτρέπονται πάντα. Σας αφήνω σε πέντε τραγούδια του Μάνου, όχι τα καλύτερα, όχι τα γνωστότερα, αυτά που μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό από τα αγαπημένα μου.
Ο κυρ-Αντώνης, στίχοι Νίκου Γκάτσου
Οδός Ονείρων, ορχηστρική μουσική.Πόσοι έχουν καταφέρει να μεταδώσουν τη νοσταλγία μέσα από μία μελωδία;
Ο χειμωνιάτικος ήλιος, από τον ομώνυμο δίσκο, σε εκτέλεση Μητσιά και στίχους Γκάτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου