Ο Μπουκόφσκυ είχε γράψει πως ο θάνατος είναι ανιαρός και ηλίθιος: κάθεται στη μέση του δωματίου και σε κοιτάει, δεν μπορείς να μιλήσεις μαζί του, να παίξετε τένις ή να τον μετατρέψεις σε κουτί με καραμέλες. Απλώς στέκεται εκεί σαν σκασμένο λάστιχο.
Όταν ο θάνατος χτυπάει δίπλα μας τα πράγματα είναι κάπως έτσι. Βυθιζόμαστε στο πένθος και δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε συνειδητά πότε θα βγούμε από αυτό. Για να συνέλθουμε από τη θλίψη μας πρέπει να ξεχάσουμε για λίγο τα πρόσωπα που χάσαμε, να αποφύγουμε για ένα διάστημα σκέψεις που μας οδηγούν σε αυτά και φέρνουν δάκρυα στα μάτια μας. Και όταν τα καταφέρουμε είναι αυτή η λήθη που επιδιώξαμε, η οποία μας τρομάζει και μας συνθλίβει. Τι είναι πιο ισοπεδωτικό από το αφοπλιστικό "ποτέ ξανά". Ποτέ δε θα ξαναμιλήσεις με αυτόν τον άνθρωπο, ποτέ δε θα ξαναντικρίσεις τις λεπτομέρειες του προσώπου του, με τον καιρό θα ξεχάσεις τη φωνή του, δε θα ακούσεις ξανά το γέλιο του. Και όταν ο θάνατος κλείνει μετά από δεκαετίες ένα σπίτι τα "ποτέ ξανά" πολλαπλασιάζονται.Δωμάτια κατάφορτα με αναμνήσεις, άλλοτε γεμάτα κόσμο, καταλήγουν σκοτεινά, παγωμένα, κατάλληλα μόνο για να μας πληγώνουν, θυμίζοντάς μας το οριστικά χαμένο.
Και πόσο έχουμε εκπολιτίσει το θάνατο εμείς οι δυτικοί. Φοράμε τα καλά μας, κλαίμε, ανταλλάζουμε τυποποιημένα λόγια παρηγοριάς, λέμε ένα "τι να κάνουμε" και φεύγουμε.Ένα "συλληπητήρια" και μετά οι συζητήσεις επιστρέφουν στο δια ταύτα."Ζωή σε μας" και ο καθένας στις υποθέσεις του.Η ζωή τρέχει και δεν επιτρέπεται να μείνουμε πίσω.Δεν είναι ο θάνατος ενός τρίτου επαρκής δικαιολογία(ο δικός μας σίγουρα). Ταπεινωμένοι μπροστά στη βέβαιη μοίρα μας.Συμβιβασμένοι απόλυτα.
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Καλή ανάπαυση να έχεις και σε ευχαριστώ για όλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου